Παρά την υποτονική εικόνα που το φετινό, 55ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, «έβγαζε» προς τα έξω, λέγεται ότι η πληρότητα στις αίθουσες άγγιξε σχεδόν το 100%. Συνολικά 150 ταινίες απ’ όλο τον κόσμο προβλήθηκαν, επιβεβαιώνοντας γι’ ακόμα μια φορά τη δύναμη και κυρίως τη μαγεία του ανεξάρτητου κινηματογράφου. Τιμήθηκαν Ελληνες και ξένοι καλλιτέχνες, η Βούλα Ζουμπουλάκη, η Αννα Συνοδινού, ο Παντελής Βούλγαρης κι ο Λάκης Παπαστάθης, η Χάννα Σιγκούλα, ο Ζέλιμιρ Ζίλνικ, ο Ραμίν Μπαχράνι, ο Κόρνελ Μούντρουτσο και ο Ρόι Αντερσον. Τιμήθηκαν και τα 100 χρόνια του Ελληνικού Κινηματογράφου…
Η αυλαία του Φεστιβάλ έπεσε το βράδυ του Σαββάτου με απονομές βραβείων, διακρίσεων και μνειών. Το μεγάλο βραβείο της κριτικής επιτροπής του Φεστιβάλ τον «Χρυσό Αλέξανδρο» απέσπασε – δικαίως – η μεξικάνικη ταινία «Ατέρμονη θλίψη» του Χόρχε Πέρες Σολάνο, γιατί «συνδύασε με αφηγηματική ακρίβεια, την πραγματικότητα και την ποίηση», ενώ τον «Αργυρό Αλέξανδρο» έλαβε η ταινία «Δίπλα της» του Ασαφ Κορμάν από το Ισραήλ.
Η FIPRESCI (Διεθνής Ομοσπονδία Κριτικών Κινηματογράφου) απένειμε δύο βραβεία και μια ειδική μνεία. Το πρώτο βραβείο έλαβε η αυστριακή ταινία του διαγωνιστικού τμήματος «Καληνύχτα μαμά» των Σεβερέν Φιαλά και Βερόνικα Φραντς, το βραβείο ελληνικής ταινίας πήγε στην ταινία «Νορβηγία» του Γιάννη Βεσλεμέ και ειδική μνεία έλαβε η ελληνική ταινία «Πολκ» των Νίκου Νικολόπουλου και Βλαδίμηρου Νικολούζου για «την υψηλού επιπέδου εφευρετική συγχώνευση ιστορίας και λογοτεχνίας, την τολμηρή προσέγγισή της στη φόρμα και τις πολλές, μυστηριώδεις, ακριβείς και όμορφες εικόνες της».
Η Πανελλήνια Ενωση Κριτικών Κινηματογράφου, επιστρέφοντας στην τελετή λήξης μετά από δίχρονη, ακούσια απουσία της και απονέμοντας το δικό της βραβείο καλύτερης ελληνικής ταινίας στο «Μικρό Ψάρι» του Γιάννη Οικονομίδη με το σκεπτικό ότι «συνδυάζει με αποτελεσματικό τρόπο αφήγηση και ρυθμούς διεθνώς αναγνωρίσιμους από τη μια κι από την άλλη σχολιάζει την ηθική διάσταση της νεοελληνικής κρίσης».
Η ΠΕΚΚ, μεταξύ άλλων, σημείωσε: «Είχαμε εκφράσει δημόσια τις ενστάσεις μας τόσο για το νόμο Γερουλάνου όσο και την άνιση μεταχείριση των ελληνικών ταινιών. Τι σύμπτωση, τώρα που αποδοκιμάζεται συνολικά ο ισχύων νόμος, είτε ως ανεφάρμοστος είτε ως καταστροφικός, λήγει και η περίοδος της αυθαίρετης τιμωρίας μας. Η ΠΕΚΚ θα συνεχίσει να διεκδικεί το αυτονόητο δικαίωμά της στη διαφορετική άποψη και τη διατύπωση προτάσεων, με γνώμονα τις καταστατικές της αρχές, την Ιστορία της, την ανάπτυξη του εγχώριου σινεμά και την υπεράσπιση των θεσμών. Είμαστε, δυστυχώς, υποχρεωμένοι, να εκφράσουμε την απογοήτευσή μας μ’ αφορμή τον ψευδεπίγραφο εορτασμό των 100 χρόνων ελληνικού κινηματογράφου… Οσο ανιστόρητη είναι η επιλογή των διακοσίων αρχικά προτεινόμενων τίτλων, άλλο τόσο διάτρητο δείχνει και το αποτέλεσμα της διαδικτυακής ψηφοφορίας για την ανάδειξη των είκοσι καλύτερων ταινιών. Ποια επιτροπή, άραγε, αποφασίζει να μη συμπεριλάβει ούτε ένα ντοκιμαντέρ στη λίστα αυτή (…) Ποιοι χαρίζουν τις ταινίες των αδελφών Μανάκη σε γειτονικές εθνικές κινηματογραφίες; Ποιοι χρίζουν την Γκόλφω “θεμέλιο λίθο” της ελληνικής κινηματογραφίας; Ποια επιτροπή εξαιρεί, με εγκληματική άγνοια (;) τον “Ουρανό” για παράδειγμα, κι άλλες κλασικές δημιουργίες από το σώμα της εθνικής παραγωγής»;