Το πανηγύρι του “Άη – Θανάση”, η μεγάλη γιορτή του Πολιούχου τοπικού Αγίου του Παλαιού Χαρμάνκιοϊ – Νέου Κουκλουτζά (σημερινού Ευόσμου), αναβιώνει την Τετάρτη 4 Μαΐου στις 7.30 μ.μ. στα Προαύλια του Διαπολιτισμικού Γυμνασίου και Λυκείου Ευόσμου (όπισθεν Ι. Ν. Αγίου Αθανασίου), εγείροντας μνήμες από τις διηγήσεις των ντόπιων και των προσφύγων, οι οποίοι έδωσαν στον εορτασμό του ιστορικού ναού του Αγίου Αθανασίου έναν ξεχωριστό χαρακτήρα.
Ο Δήμος Κορδελιού Ευόσμου αποσκοπώντας στη διατήρηση της τοπικής πολιτιστικής κληρονομιάς, τιμά την ημέρα ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου Αθανασίου, ζωντανεύοντας για δεύτερη χρονιά το “Κουρμπάνι” και την παραδοσιακή ελεύθερη πάλη των “Πεχλιβάνηδων”, δρώμενα που αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος του παλαιού πανηγυριού.
Η εκδήλωση, που πραγματοποιείται με την οργανωτική φροντίδα της Αντιδημαρχία Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης, Νέας Γενιάς, Αθλητισμού & Πολιτισμού (Διεύθυνση Αθλητισμού και Πολιτισμού) του Δήμου Κορδελιού Ευόσμου, περιλαμβάνει το “Κουρμπάνι” με την προσφορά υπό τους ήχους ζουρνάδων στο κοινό κρέατος και πιλαφιού, τους “πεχλιβάνηδες” που θα αγωνιστούν σε παλαίστρα και παραδοσιακούς χορούς από το Τμήμα Ελληνικών Παραδοσιακών Χορών του Δήμου Κορδελιού – Ευόσμου και το Σύλλογο Ποντίων “Έκνευσις”.
Η φυσιογνωμία του Πανηγυριού
Ο Άη-Θανάσης σκέπει τον τόπο μας από τις αρχές του 19ου αιώνα. Η 2α Μαΐου, ημέρα ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου, αποτελούσε μεγάλη γιορτή του ομώνυμου πανηγυρίζοντος ιστορικού ναού στο Παλαιό Χαρμάνκιοϊ-Νέο Κουκλουτζά (Εύοσμο). Οι γηγενείς κάτοικοι τελούσαν το «κουρμπάνι», προσφέροντας κρέας και πληγούρι στους επισκέπτες που προέρχονταν από τα χωριά του κάμπου της Θεσσαλονίκης. Παράλληλα, έστηναν παλαίστρα στην οποία αγωνίζονταν «πεχλιβάνηδες», παλικάρια του Νέου Κουκλουτζά, του Νέου Κορδελιού και του Χαρμάνκιοϊ, καθώς και άλλων οικισμών. Οι οργανοπαίκτες έπαιζαν ντόπιους μουσικούς σκοπούς, κάνοντας τα όργανα (ζουρνάδες) να ηχούν δυνατά και να δίνουν κέφι στον κόσμο. Το πανηγύρι του «Μάη Θανάση», το οποίο «αγκάλιασαν» και οι Μεγαλολιβαδιώτες Βλάχοι καθώς και όλοι οι πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή μετά το 1922, διατήρησε τον παραδοσιακό χαρακτήρα του τουλάχιστον μέχρι το 1940.