Τελικά ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μπορεί να είναι MVP του NBA αλλά Γκάλης δεν είναι. Δυστυχώς για τον Σκουρτόπουλο (τουλάχιστον ένα λεπτό προσπαθούσα να θυμηθώ το όνομά του), ο οποίος νόμιζε ότι θα γίνει «Πολίτης» έχοντας αντί για τον Γκάλη τον Αντετοκούνμπο, ο Γιάννης δεν είναι χορευτής. Είναι ένας παίχτης που διασχίζει το γήπεδο με λίγα βήματα, που καρφώνει τη μπάλα στο καλάθι, που μπορεί να κάνει πολλά πράγματα με τη δύναμη, την αλτικότητα και την ταχύτητά του, αλλά δεν μπορεί να χορέψει στο ταψί τους αντιπάλους του. Αν τον κλείσουν δύο παίχτες και μερικές φορές τρεις τα πράγματα σκουραίνουν πολύ για τον Γιάννη.
Ο Γκάλης ήταν ένας Νουρέγιεφ του μπάσκετ! Ο Γκάλης έβλεπε το γήπεδο, σκεφτόταν, είχε φαντασία, άλλαζε κατεύθυνση σε εκατοστά του δευτερολέπτου και σχεδόν έχοντας επαφή με τον αντίπαλο! Ο Γκάλης χόρευε μέσα στο γήπεδο και χόρευε τους αντιπάλους του σε αναμμένα κάρβουνα σαν να ήταν αναστενάρηδες. Ο Γκάλης χόρευε πατώντας το παρκέ, χόρευε και στον αέρα. Όλη η αντίπαλη ομάδα να έπεφτε απάνω του την στριφογυρνούσε σαν μαέστρος γιατί ο Γκάλης χόρευε. Ο Γκάλης δεν έβαζε κάτω το κεφάλι κι όποιον πάρει ο χάρος.
Άλλαξε το μπάσκετ, έγινε πιο δυνατό, πιο σκληρό, έγινε ένα μπάσκετ όπου MVP γίνονται οι Αντετοκούνμπο, αλλά εμείς θα αναπολούμε τον χορό του Γκάλη, του Πέτροβιτς, του Τζόρνταν, που δεν ήξεραν μόνο να καρφώνουν τον αντίπαλο στα καλάθια αλλά χόρευαν μέσα στο γήπεδο, είχαν αντίληψη, είχαν ένστικτο, είχαν φαντασία, είχαν τεχνική κατάρτιση, έκαναν τον κόσμο να σηκωθεί και να ζητωκραυγάσει για τις χορευτικές τους κινήσεις χωρίς να χρειάζεται να καρφώσουν με δύναμη την μπάλα στο καλάθι…
Ακόμα και στο μπάσκετ προτιμούμε τον Μότσαρτ κι όχι τον Τάισον, μας συγκινεί ο μαέστρος κι όχι ο πυγμάχος! Ο πυγμάχος μας συγκινεί μόνο επάνω στο ρινγκ…
Σ. Μπ.