*του Βασίλη Σαρρηγιαννίδη
Με αφορμή την σκόνη που σηκώθηκε τις τελευταίες ώρες σχετικά με την επίσκεψη της υπουργού παιδείας κ. Κεραμέως στο 3ο Πειραματικό Δημοτικό Σχολείο Ευόσμου και κατά πόσο είχαν ενημερωθεί από την δημοτική αρχή του Κλεάνθη Μανδαλιανού άλλοι φορείς, δημοτικοί σύμβουλοι, εκπαιδευτικοί και γονείς να εκθέσουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η παιδεία στην περιοχή, θυμήθηκα την ελληνική ταινία «Συνοικία το όνειρο».
Το 1961 ο Αλέκος Αλεξανδράκης, έχοντας ήδη διαγράψει μια επιτυχημένη πορεία στον κινηματογράφο και το θέατρο, αποφάσισε να κάνει το πρώτο του σκηνοθετικό εγχείρημα. Υπογράφει, λοιπόν, τη σκηνοθεσία της ταινίας «Συνοικία το Όνειρο», σε σενάριο του Τάσου Λειβαδίτη και του Κώστα Κοτζιά.
Πρωταγωνιστής ήταν ο ίδιος και μαζί του, η πρώην σύζυγός του Αλίκη Γεωργούλη, η Σαπφώ Νοταρά, ο σπουδαίος Μάνος Κατράκης. Το κόστος της ταινίας ήταν υψηλό. Τα περισσότερα γυρίσματα ήταν εξωτερικά αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον δημιουργό να δείξει το πραγματικό πρόσωπο της φτώχειας και της εξαθλίωσης, πετώντας μια πέτρα στη βιτρίνα της ωραιοποιημένης Αθήνας που γλεντάει και τα σπάει στα μπουζούκια, δίχως προβλήματα και σκοτούρες.
Δεν ήταν τυχαίο άλλωστε, που ο Αλεξανδράκης επέλεξε για τα γυρίσματα την περιοχή κάτω από τον λόφο του Φιλοπάππου, κοντά στα Άνω Πετράλωνα, που στην ουσία ήταν μια παραγκούπολη, που έμεναν πάμπτωχοι και μεροκαματιάρηδες άνθρωποι μαζί με πρόσφυγες από την Μικρά Ασία.
Κυβέρνηση τότε ήταν η ΕΡΕ (Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση) και πρωθυπουργός ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Η άρχουσα τάξη που ήταν θορυβημένη από την μεγάλη άνοδο που σημείωναν τα ποσοστά της ΕΔΑ, (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά), προσπαθούσε να παρουσιάσει μια εικόνα για τη χώρα που παρασάγγας απείχε από την πραγματικότητα. Η «ευημερούσα» Ελλάδα ήταν μόνο για τους λίγους.
Το θέμα της ταινίας ενόχλησε το καθεστώς εκείνης της εποχής. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, εμφανίζονταν στην περιοχή παρακρατικοί και τραμπούκοι που προσπαθούσαν με ξύλο και απειλές προς τους κομπάρσους να διακόψουν τα γυρίσματα. Όταν ολοκληρώθηκε η ταινία, έφτασε στα χέρια της επιτροπής προληπτικής λογοκρισίας. Στη συνέχεια πέρασε από την ειδική επιτροπή για τη χορήγηση άδειας «γυρίσματος», και έπειτα επέστρεψε στην πρώτη επιτροπή προκειμένου να πάρει άδεια προβολής.
Στην πρεμιέρα της ταινίας «Συνοικία το Όνειρο», αστυνομία και οπαδοί της ΕΡΕ δημιουργούν επεισόδια εμποδίζοντας τους θεατές να μπουν στην αίθουσα. “Τι πράγματα είναι αυτά που δείχνετε; Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πεινασμένοι ούτε άστεγοι που να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Κάνετε κομμουνιστική προπαγάνδα.” είπε ο αστυνομικός διευθυντής στον αείμνηστο Αλέκο Αλεξανδράκη.
Τελικά, η ταινία προβλήθηκε λογοκριμένη μετά από παρέμβαση της εκδότριας Ελένης Βλάχου, της εμβληματικής μορφής της ελληνικής δημοσιογραφίας, που πήγε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και μάλωσε μαζί του για τις κυβερνητικές παρεμβάσεις.
Έπρεπε λοιπόν ο δήμαρχος Κλεάνθης Μανδαλιανός να πάει την υπουργό σε κάποιο σχολείο που έχει προβλήματα;
Σε ένα σχολείο που είναι σε κάποια γειτονιά, όπου φαίνεται η εγκατάλειψη της δημοτικής αρχής;
Σε ένα σχολείο από αυτά που περιγράφει η «Λαϊκή Συσπείρωση» στην επιστολή της και την οποία υποθέτω ότι έβαλαν στον δήμο στο συρτάρι;
Ή μήπως έπρεπε να δημιουργήσει ο δήμαρχος Κλεάνθης Μανδαλιανός την δική του «Συνοικία το Όνειρο» και να δείξει μία άλλη πραγματικότητα στην υπουργό;
Λάβετε υπόψη σας, ότι πρόσφατα ο δήμος Κορδελιού-Ευόσμου δέχθηκε μία απρόκλητη επίθεση από την επιδημιολόγο Αθηνά Λινού αναφορικά με τα κρούσματα του κορονοϊού στο γηροκομείο, όταν είπε ότι .. «ο Εύοσμος είναι μία χαμηλής κοινωνικοοικονομικής τάξης περιοχή».
Δήλωση υποτιμητική για τον ιστορικό δήμο, για την οποία ο δήμαρχος Κλεάνθης Μανδαλιανός μέχρι σήμερα, δεν κατάφερε να αποσπάσει ούτε μία συγνώμη από την εν λόγω πρωτευουσιάνα γιατρό. Που δεν βρήκε μία άκρη είτε πολιτική, είτε ιατρική, να την προσεγγίσει και να της αποσπάσει μία συγνώμη. Τόσο καλά.
Είναι λοιπόν σύνηθες φαινόμενο μία δημοτική αρχή που δεν έχει παραγάγει έργο, όπως η παρούσα της συμμαχίας στον δήμο Κορδελιού-Ευόσμου που αρκείται μόνο στα αυτονόητα, που δέχτηκε χτύπημα από την επιδημιολόγο Λινού και έπρεπε να αλλάξει την ατζέντα, να επιθυμούσε να μην χαλάσουν την φιέστα της.
Κάτω λοιπόν από αυτό το πρίσμα και προφανώς σε συνεννόηση με τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, επιλέγει η διαδρομή που θα ακολουθούσε η υπουργός. Δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό, το κάνουν όλες οι κυβερνήσεις.
Το ζητούμενο δεν είναι αυτό. Είναι με τι τρόπο θα ανοίξουν την Δευτέρα τα σχολεία και τι περιβάλλον θα βρουν οι μαθητές. Σίγουρα όμως όλα τα παιδιά δεν θα μπουν σε αίθουσες όπως αυτές του Πειραματικού. Απέχουμε πολλά φεγγάρια ακόμη ως χώρα, να κάνουμε όλα μας τα σχολεία πρότυπα και καινοτόμα. Είτε σε επίπεδο κεντρικής διοίκησης, είτε σε επίπεδο Αυτοδιοίκησης.
ΥΓ: Η έκπληξη της φιέστας δεν ήταν μόνο τι δέχτηκε να ακολουθήσει ο κ. Μανδαλιανός αλλά ότι επισκέφτηκε τον δήμο η κ. Έλενα Ράπτη, η οποία μόνη της θα μπορούσε να είχε χάσει και τον ..δρόμο!! (Αλήθεια τι ακριβώς έχει κάνει η κυρία βουλευτής για την περιοχή τόσα χρόνια;)
*Ο Βασίλης Σαρρηγιαννίδης είναι δημοσιογράφος, παρουσιαστής τηλεοπτικών εκπομπών και μέλος της Ένωσης Δημοσιογράφων Περιοδικού και Ηλεκτρονικού Τύπου Μακεδονίας-Θράκης. Ιστοσελίδα www.tvreporters.gr
Ευχαριστούμε πολύ τον Βασίλη Σαρρηγιανίδη που επέλεξε να δημοσιευτεί το άρθρο στην «Αγκίδα»
