Ακούγοντας ανόητες κουβέντες περί των λογοτεχνών και των καλλιτεχνών του παρελθόντος που όμοιοί τους δεν υπάρχουν στο παρόν και ξεπερνώντας το γεγονός ότι και τα κρατικά Μέσα Ενημέρωσης έβαλαν για τα καλά το χέρι τους ώστε να μειωθούν οι αξιόλογοι λογοτέχνες και καλλιτέχνες καλλιεργώντας το σύστημα του φιλοτομαρισμού, το σύστημα του «κλέψε για να φας και άρπα για να έχεις», το σύστημα του «ο θάνατός σου η ζωή μου», καλλιεργώντας ηλιθιότητες του ύφους «τέχνη για την τέχνη», «όλοι το ίδιο είναι», «όλοι τ’ αρπάζουνε» και «τζάμπα οι αγώνες για ένα καλύτερο αύριο» και κατόπιν έβαλαν και βάζουν καθημερινά το χέρι τους ώστε να θαφτούν ζωντανοί όσοι αξιόλογοι λογοτέχνες και καλλιτέχνες υπάρχουν ακόμα, στέκομαι απλά στο γεγονός της παράθεσης ονομάτων μεγάλων τραγουδιστών του παρελθόντος που όμοιοί τους, σύμφωνα με την ΕΡΑ2 και τον καλό παραγωγό της, δεν υπάρχουν σήμερα και πεθαίνω στα γέλια γιατί κανένας απ’ όσους ανέφερε ο καλός παραγωγός δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε για πλάκα δίπλα ή μπροστά στο Μάριο Φραγκούλη. Ήμαρτον με αυτήν την αρχαιολαγνία και την παρελθοντολαγνία. Ήμαρτον γιατί πολλές φορές καταντάει αηδία και μας αναγκάζει να κάνουμε συγκρίσεις που δεν θέλουμε. Ε αλλά όλα έχουν όρια.
Νάβις