Σήμερα εμπέδωσα ότι δεν είναι κακό με τραγούδια για την φτώχεια και τη ξενιτιά να παίρνεις ρετιρέ στην Κηφισιά. Σήμερα εμπέδωσα ότι αυτά είναι τα καλά και τα ωραία, δηλαδή με τραγούδια για τη φτώχεια και τη ξενιτιά ρετιρέ να παίρνεις στην Κηφισιά. Σήμερα εμπέδωσα και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, αφού είναι καλά και ωραία με τραγούδια για τη φτώχεια και τη ξενιτιά να παίρνεις κι ένα «σκαφάκι οκτώ μέτρα», να παίρνεις και ρετιρέ στην Κηφισιά, στην Εκάλη, στην Πολιτεία και στο Κεφαλάρι!
Σήμερα θα έπρεπε να γελάσω πολύ με αυτά που άκουγα, αλλά τελικά δεν ήταν για γέλια αυτά που άκουγα. Ήταν για κλάματα, για πικρά κλάματα. Γι’ αυτό ήπια κι έκλαψα γι’ αυτά που άκουγα, έκλαψα και για το γεγονός ότι στοιβαγμένος με δέκα ακόμα άτομα σ’ εκείνο το Opel Record τριγυρίζαμε την Ελλάδα για να τραγουδάμε «με τραγούδια για τη φτώχεια και την ξενιτιά ρετιρέ παίρνω στην Κηφισιά». Σταμάτησα να πίνω το απόσταγμα του σταφυλιού και το έριξα στο γάλα και στη σοκολάτα για να συνέλθω γιατί επιβάλλεται να είμαι ψύχραιμος, επειδή πρώτα πρέπει να ολοκληρώσω μια εργασία και μετά να κόψω τις φλέβες μου.
Θέλω, έχοντας πλήρη συνείδηση, να κόψω τις φλέβες μου, γιατί εμείς όταν τριγυρίζαμε την Ελλάδα με εκείνο το Opel Record τρέχοντας σε συναυλίες και τραγουδούσαμε «με τραγούδια για τη φτώχεια και την ξενιτιά ρετιρέ παίρνω στην Κηφισιά», το τραγουδούσαμε ειρωνικά και πιστεύαμε ότι ήταν γραμμένο ειρωνικά. Δεν πιστεύαμε ότι θα έρθει στιγμή που θα μας πούνε ότι κυριολεκτικά και πολύ φυσιολογικά «με τραγούδια για τη φτώχεια και την ξενιτιά, ρετιρέ παίρνω στην Κηφισιά» και από εκείνο το ρετιρέ κλαίω και οδύρομαι για τους φτωχούς που τους κόβουν το ρεύμα και τους παίρνουν τα σπίτια.
Η λέξη «αναγούλα» είναι μικρή για να χωρέσει την πίκρα την οποία μου άφησε η Χριστουγεννιάτικη ρεαλιστική και χυδαία προσγειωμένη στη σημερινή βρωμερή και απάνθρωπη πραγματικότητα συνέντευξη που άκουσα και η οποία τελείωσε πριν από λίγο.
Κ. Νότνολ