Καθώς για ακόμα μια φορά βγήκα στην αναζήτηση αυτού του κόσμου του μικρού του μέγα, κρατώντας στο χέρι ένα φανάρι, αναρωτιέμαι κατά πού να πέφτει γιατί εγώ τον μόνο κόσμο που βλέπω είναι τον μικρό. Τον άλλον, τον μέγα, μπορεί να τον έφαγε ο λύκος ή να τον πήρε το Εύρηκα ή να έπεσε θύμα του κορονοϊού. Πάντως εγώ δεν τον βλέπω πουθενά.
Όσο και να φωνάζω «τον κόσμο τον μέγα ψάχνω να βρω», όσο και να κάνω κωλοτούμπες σαν τον παλιάτσο στο τσίρκο, ο κόσμος ο μέγας δεν εμφανίζεται. Από την άλλη αναρωτιέμαι για ποιο λόγο ο κόσμος ο μέγας να πρέπει να εμφανιστεί σε έναν παλιάτσο ή καλύτερα σε μια μαϊμού του τσίρκου, που κάνει τούμπες για να διασκεδάσει τον κόσμο!
Ίσως βέβαια αυτός ο κόσμος ο μέγας να κρύβεται γιατί φοβάται τον κόσμο τον μικρό. Ίσως πάλι να μην θέλει να εμφανιστεί μπροστά σε μια μαϊμού σαν κι εμένα. Ίσως όμως και να φοβάται μην τον βάλω φωτιά καθώς κάνω τις κωλοτούμπες μου κρατώντας στο χέρι το αναμμένο φανάρι.
Κρίμα που δεν μπορώ να ρωτήσω τον ποιητή κατά που πέφτει αυτός ο κόσμος ο μέγας. Είναι κάπως δύσκολο. Πολύ φοβάμαι βέβαια πως αν τον συναντούσα ποτέ και τον ρωτούσα θα με κλωτσούσε, αφού αυτό αξίζει σε κάποιον που μάζεψε τόση γνώση για να παριστάνει την μαϊμού του τσίρκου κάνοντας κωλοτούμπες προκειμένου να διασκεδάζει τον κόσμο, χωρίς να αντιλαμβάνεται πως μαζί με τον εαυτό του κατρακυλάει στην κωλοτούμπα και τη γνώση. Άλλωστε πώς να συγκρατηθεί και να μην κλωτσήσει ο ποιητής μια αρσενική μαϊμού που φοράει κίτρινη σκουφίτσα, γαλάζιο μπασμαδένιο φουστανάκι, βαστάει στο να χέρι μια χάρτινη ομπρελίτσα και στ’ άλλο ένα στρογγυλό καθρεφτάκι της δεκάρας;
Μάρκος Μ.