Το 2021 μπήκε, τα πυροτεχνήματα έπεσαν αβέρτα. Έπεσαν τόσα πυροτεχνήματα, όσα δεν είχαν πέσει μέχρι τώρα ούτε σε Ανάσταση. Και καθώς τα πυροτεχνήματα έπεφταν ασταμάτητα για πάνω από μία ώρα πριν την Ανάσταση… συγνώμη… πριν την αλλαγή του χρόνου και συνέχισαν για πολλή ώρα και μετά την αλλαγή του χρόνου, χτύπησε το κουδούνι!
Φοβήθηκα! Νόμισα πως ήρθε η αστυνομία μαζί με εισαγγελικό λειτουργό να ελέγξει πόσοι ήμασταν μαζεμένοι. Αλλά πάλι γιατί να φοβηθώ; Όλους εμάς που ήμασταν μαζεμένοι στο σαλόνι δεν θα μπορούσε να μας δει κανένα όργανο της τάξης και κανένας εισαγγελικός λειτουργός. Δεν πρόλαβα να σηκωθώ για να ανοίξω την πόρτα και την είχαν ήδη ανοίξει εκείνες οι γυναίκες που αγαπιούνται καθώς να καθαρίζανε κρεμμύδια.
Μπήκε λοιπόν μέσα, κάθισε, μόνος ζωντανός, μαζί μας ανάμεσα στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια, έβγαλε την κιθάρα από τη θήκη της και ξεκίνησε να πει τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα του 2021…
Τελείωσε τα κάλαντα και καθώς που και που ακούγονταν πυροτεχνήματα, μία ώρα μετά την αλλαγή του χρόνου, ξεκίνησαν πρωτότυπες ευχές μεγάλων γραφιάδων μιας άλλης εποχής: «Αν τουλάχιστον, μέσα στούς ανθρώπους αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία… Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους, θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία», «Στους δρόμους, οι άνθρωποι μέσα από το λίπος τετραωρόφων προγουλιών ξετρυπώνουν τα μάτια τους τα τετριμμένα από σαραντάχρονη χρήση –και με περιγελούν πως έχω στο στόμα μου πάλι! — το μπαγιάτικο ψωμί απ’ το χτεσινό σου χάδι», «Φαντάσου να έπρεπε κάθε μέρα κάποιος να προσπαθεί να σκοτώσει το φεγγάρι, συλλογίστηκε. Το φεγγάρι σώνεται και χάνεται. Φαντάσου όμως να ήταν αναγκασμένος κάθε μέρα κάποιος να προσπαθεί να σκοτώσει τον ήλιο; Γεννηθήκαμε τυχεροί, σκέφτηκε»!
Τσενρέ Χ.