Τι να τα κάνουμε τα νοσοκομεία και το υγειονομικό προσωπικό, αφού πανδημία έχουμε μία φορά στα εκατό χρόνια;
Τι να τα κάνουμε τα εκχιονιστικά, αφού στην Ελλάδα τέτοιο χειμώνα έχουμε μία φορά στα είκοσι χρόνια;
Τι να τα κάνουμε τα μέσα δασοπυρόσβεσης, αφού στην Ελλάδα φωτιές στα δάση έχουμε μόνο τα καλοκαίρια, σπανίως την άνοιξη και το φθινόπωρο και ποτέ το χειμώνα;
Τι να τα κάνουμε τα μέσα σεισμοπροστασίας, αφού μεγάλοι σεισμοί στην Ελλάδα δεν γίνονται και κάθε μέρα;
Τι να τα κάνουμε τα πολλά σχολεία και τους πολλούς καθηγητές, αφού στην Ελλάδα τα παιδιά μαθαίνουν καλύτερα στοιβαγμένα σε τάξεις των τριάντα ατόμων και οι ολιγομελείς τάξεις των φροντιστηρίων υπάρχουν γιατί απλά οι φροντιστηριάρχες δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί πως τα παιδιά κατανοούν καλύτερα στοιβαγμένα σαν σαρδέλες;
Τι να τα κάνουμε τα πολλά λεωφορεία και τους πολλούς οδηγούς, αφού τα λίγα λεωφορεία φέρνουν τον κόσμο πιο κοντά και τον γλιτώνουν από την αποξένωση, μιας και μέσα σ’ ένα τετραγωνικό μέτρο μπορούν να χωρέσουν και πέντε άτομα και έξι, γιατί όχι και επτά και οκτώ;
Στην Ελλάδα όσα μέσα διευκολύνουν τον πολίτη ή πολλές φορές τον σώζουν από τον θάνατο, είναι περιττά και είναι περιττά «διότι συγχωριανοί είμαστε βέβαια Έλληνες και οι Έλληνες αγαπάνε τη ζωή, αλλά είμαστε και Χριστιανοί και σαν Έλληνες Χριστιανοί πρέπει να σκεφτόμαστε πώς θα αποθάνωμεν και όχι πώς θα ζήσωμεν», όπως έλεγε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης στο Μεγάλο μας Τσίρκο!!
Ας αποθάνωμεν λοιπόν εμείς ως καλοί Έλληνες Χριστιανοί για να ζήσουνε τρώγοντας με εκατό μασέλες άλλοι, που είναι αμφίβολο τι είναι και σε ποιον Θεό πιστεύουν. Ας ζήσουν εκείνοι που δεν νοιάζονται καθόλου για το πώς θα πεθάνουν, παρά μόνο πώς θα πεθάνουν εμάς για να ζήσουν εκείνοι αυτοκρατορικά.
Ραφαήλ Βασιλειάδης