Όταν διαβάζεις σε ανακοίνωση σωματείου εργαζομένων ότι στη μια πόλη δεν γίνονται δεκτές αγωγές συμβασιούχων εργαζομένων προκειμένου να γίνουν αορίστου χρόνου και γι’ αυτό προσφεύγουν στα δικαστήρια μιας άλλης πόλης που γίνονται τέτοιες αγωγές δεκτές, δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις.
Μέχρι τώρα δεν υπήρξε καμία πληροφορία ότι υπάρχει κάποιος δικαστής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο που να βγάζει τέτοιες αποφάσεις, αλλιώς θα βλέπαμε εργαζομένους να προσφεύγουν και σ’ εκείνο προκειμένου να βρουν το δίκιο τους, να προσφεύγουν δηλαδή σ’ εκείνον τον οργανισμό που έχει κάνει την εργασία λάστιχο.
Αυτό όμως που προκαλεί μειδίαμα είναι ότι οι συμβασιούχοι είναι αυτοί που είδαν πως σε άλλη πόλη γίνονται τέτοιες αγωγές δεκτές και ότι οι συμβασιούχοι ήταν εκείνοι που ζήτησαν από το σωματείο να κινηθεί η συγκεκριμένη διαδικασία κι εκείνο τους απάντησε πως ναι μεν πρέπει να γίνει κι αυτή η προσπάθεια αλλά τίποτα δεν είναι δεδομένο!
Βέβαια για κάποια συνδικαλιστική δράση ούτε κουβέντα. Ένα πολυσέλιδο κείμενο εργατικού σωματείου που όμως δεν μοιάζει με ανακοίνωση σωματείου αλλά με δικηγορικό εξώδικο. Έχει καταντήσει να μιλούν συνδικαλιστές για αγώνα και να εννοούν το δικαστικό αγώνα. Ακόμα κι αν χρειάζεται δικαστικός αγώνας σε κάποια εργατική υπόθεση, αυτός δεν μπορεί να ευοδωθεί χωρίς τον ταυτόχρονο συνδικαλιστικό και πολιτικό αγώνα. Αυτό οι εργαζόμενοι πρέπει να το αντιληφθούν. Όποιος τους λέει ότι υπάρχουν μαγικά δικαστήρια που βγάζουν μαγικές αποφάσεις, απλά τους δουλεύει παίζοντας με την αγωνία τους.
Βασίλης Κιμ.