«Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας»!
Σαν σήμερα ο μεγάλος ποιητής έφευγε και ίσως ήταν τυχερός που έφευγε τότε. Τη χρονολογία που έφευγε μπορούσε ακόμη να σκέφτεται αυτόν τον κόσμο τον μικρό, τον μέγα. Αν έμενε λίγο ακόμη, ίσως να στεναχωριόταν πολύ γιατί μάλλον θα έβλεπε μόνο τον κόσμο τον μικρό. Για να βρει τον κόσμο τον μέγα θα έπρεπε να πιάσει ντάλα μεσημέρι ένα λυχνάρι σαν τον Διογένη και να αρχίσει να τριγυρίζει στους δρόμους παραμιλώντας «τον κόσμο τον μέγα ψάχνω να βρω»!
Όπως πηγαίνει η κατάσταση πολύ φοβάμαι ότι η μνήμη θα καεί και θα τσουρουφλιστεί και θα γίνει η βάτος στάχτη και μπούρμπερη και τα βουνά θα σειστούν συθέμελα και θα πέσουν και θα πλακώσουν τους λαούς που τα σηκώνουν στον ώμο τους και τότε από κάπου ίσως να φανεί ο κόσμος ο μέγας. Ίσως «χρόνους πολλούς μετά την αμαρτία που την είπανε Αρετή» να αχνοφανεί αυτός ο ριμάδης ο κόσμος ο μέγας. Ίσως τότε «που μεγάλα πλοία θ’ ανεβάσουν σημαίες, εμβατήρια θα πάρουν τους δρόμους, οι εξώστες να ράνουν με άνθη το Νικητή που θα ζει στην οσμή των πτωμάτων», να ανατείλει ο κόσμος ο μέγας.
Μπορεί ο κόσμος ο μέγας να αποκαλυφθεί ξανά όταν «ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου» ή «όταν μην έχοντας άλλη εξορία, που να θρηνήσει ο Ποιητής, την υγεία της καταιγίδας από τ’ ανοιχτά στήθη του αδειάζοντας, θα γυρίσει για να σταθεί στα ωραία μέσα ερείπια». Μπορεί ο κόσμος ο μέγας πάλι να λατρέψει τη γυναίκα και να την πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς που ετάχθη, μπορεί ο κόσμος ο μέγας να βάλει τα όνειρα να λάβουνε εκδίκηση και να σπείρει γενεές στους αιώνες των αιώνων.
Μέχρι τότε ο κόσμος ο μικρός δεν θα αφήνει τον κόσμο τον μέγα να φανεί. Τον κόσμο τον μικρό άλλωστε τον βλέπω πεντακάθαρα. Τον κόσμο τον μέγα δεν βλέπω πουθενά! Αναρωτιέμαι αν ζούσε ο ποιητής, εάν θα μπορούσε να τον διακρίνει κάπου για να τον δείξει και σ’ εμένα μπας και γραπωθώ επάνω του, γιατί ο κόσμος ο μικρός δεν μπορεί πια να με κρατήσει.
Κάποτε ρωτήθηκα γι’ αυτόν τον κόσμο τον μικρό τον μέγα. Ρωτήθηκα αν τον βλέπω μικρό ή αν τον βλέπω μέγα. Ακόμη τότε τον έβλεπα εκτός από μικρό και μέγα, μάλιστα ο μέγας υπερίσχυε. Έγιναν πολύ σύντομα πολλά πράγματα που εξαφάνισαν τον κόσμο τον μέγα. Άρπαξα κι εγώ ένα φανάρι και άρχισα να τον αναζητώ. Ήταν φορές που ξεγελάστηκα και νόμισα πως θα μου αποκαλυφθεί. Δεν μου αποκαλύφθηκε όμως. Δεν κατάφερα να τον βρω. Ίσως αν ζούσε ο ποιητής να βοηθούσε, αλλά ο ποιητής έφευγε μια μέρα σαν κι αυτή.
Κ. Νότνολ