Την παρακάτω ανάρτηση, που δεν χρειάζεται κανένα σχόλιο, με τίτλο «ΕΝΑ 12ΧΡΟΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΕΦΕΡΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ» έκανε χθες το βράδυ στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook ο πρόεδρος της Κοινότητας Ευόσμου και ιατρός Παναγιώτης Φωτιάδης:
«Μου ζητήθηκε να εκτιμήσω λίγο πριν τα μεσάνυχτα έναν κύριο ο οποίος εδώ και 3 ημέρες υπέφερε από κεφαλαλγία.
-”Σε παρακαλώ πες μου το όνομα του για να τον εξετάσω αμέσως μόλις ολοκληρώσω τα περιστατικά που προηγούνται” απάντησα μηχανικά, καθώς ο εγκέφαλος μου μετά από τόσες ώρες δουλειάς είχε μπει σε λειτουργία ”αυτόματου”.
Με το άκουσμα του ονόματος του, που ήταν αδιαμφισβήτητη ένδειξη ότι πρόκειται για πρόσφυγα, σήμανε συναγερμός μέσα μου και κάθε κύτταρο μου δυσφορούσε ”ΠΩΣ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΘΑ ΣΥΝΝΕΝΟΗΘΩ ΜΑΖΙ ΤΟΥ”.
-Μην στεναχωριέστε, έχει μαζί του…
-Μεταφραστή;
Σαν ένα βραδινό καλοκαιρινό αεράκι, η ιδέα της ύπαρξης μεταφραστή, προσέφερε μια στιγμιαία αίσθηση εσωτερικής γαλήνης.
-Όχι, αλλά έχει συνοδό μαζί του, την δωδεκάχρονη κόρη του.
-Ποια, την κόρη του;
Η έκφραση προσώπου και η γλώσσα του σώματος: τώρα σοβαρολογείς ή έχεις όρεξη βραδιάτικα για αστειάκια;
-Ναι, την κόρη του. Θα συνεννοηθείτε σας λέω, ξέρει…
Όσο ψάχνουμε να βρούμε τα εργαστηριακά του ασθενούς, αναμένω με αγωνία την τελευταία λέξη της πρότασης.
-ΕΛΛΗΝΙΚΑ!!!
Την ώρα που πηγαίνω να αναζητήσω τον ασθενή, το βλέμμα μου πέφτει σε ένα ντροπαλό μικρό κορίτσι που κάθεται υπομονετικά και ήσυχα στον χώρο αναμονής, δίπλα σε έναν κύριο που έχει ορό. Αμέσως, αντιλαμβάνομαι ότι μάλλον πρόκειται για τον ασθενή που με περιμένει και πηγαίνω επιφυλακτικά να διερευνήσω αν είναι όντως αυτός.
Μιλάω αργά και καθαρά, με την σκέψη να δημιουργήσω τις καλύτερες συνθήκες για την επικοινωνία μας, περιμένοντας την πρώτη λεκτική αντίδραση, σημάδι επιβεβαίωσης ότι όντως το κορίτσι αυτό γνωρίζει την γλώσσα μου. Και τότε το κορίτσι αυτό γεμάτο αυτοπεποίθηση αρχίζει να μου μιλάει Ελληνικά, με προφορά σαν να είναι η μητρική του γλώσσα, και γίνεται ο μεταφραστής του πατέρα της. Δίνει φωνή στα λόγια που δεν μπορούν να ειπωθούν από τον πατέρα της. Κάθε της πρόταση αισθανόμουν ότι αντηχούσε σαν μελωδία μέσα στο μελαγχολικό και βουβό χώρο του νοσοκομείου, κάθε της λέξη εξουδετερώνει οποιοδήποτε ίχνος ρατσισμού που έχει φωλιάσει μέσα μας.
Αυτό το παιδί, 12 χρονών, από το Ιράκ έχει κατορθώσει μέσα σε 3 χρόνια, παρά τα πλήγματα που έχει δεχτεί σε αυτή την ευαίσθητη ηλικία της, να προσαρμοστεί στην χώρα μας που η μοίρα αποφάσισε να είναι ο νέος τόπος της.
Αυτό που εντυπωσιάζει ακόμα περισσότερο είναι ότι τα μάτια της συνεχίζουν να εκπέμπουν αγάπη και ευτυχία, τα λόγια της περιέχουν μόνο αλήθεια, το χαμόγελο της δεν είναι προσποιητό, η ψυχή της δεν έχει μίσος, τα όνειρα και η ελπίδα της κατάφεραν να νικήσουν!
-Καμμιά φορά πονάει και το δικό μου το κεφάλι, γιατί μου αρέσει πάρα πολύ να διαβάζω, θέλω να γίνω γιατρός και εγώ…ήταν η τελευταία φράση της συνομιλίας μας. Ήταν το δικό της ”μυστικό” που ήθελε να μοιραστεί μαζί μου, ένα δώρο στον άνθρωπο που εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από την περιπετειώδη ζωή της.
Η ζωή ενός 12χρονου κοριτσιού που θα συνεχίσει να ανθοφορεί όσο θα λαμβάνει αγάπη από τους ανθρώπους γύρω της!!!
Π.Φ.»