Απογοήτευση με έπιασε καθώς είδα τον πίνακα του Πικάσο πεσμένο στο έδαφος. Και δεν ήταν τα 50 έως 100 εκατομμύρια ευρώ που εκτιμάται η αξία του. Καθόλου δεν με νοιάζουν τα χρήματα γιατί μετράνε σε χρυσάφι ανεκτίμητες αξίες, αξίες που δεν μπορούν να χωρέσουν σ’ ένα χαρτονόμισμα ή σε μία πλάκα χρυσού ή σε αμέτρητες πλάκες χρυσού. Απογοήτευση αισθάνθηκα γιατί ήταν σαν να έβλεπα να κείτεται στο έδαφος διαμελισμένος ο ίδιος ο Πικάσο στην Γκουέρνικα. Και ενώ οι υπόλοιποι νεκροί της Γκουέρνικα ήταν διαμελισμένοι από τις βόμβες, ο Πικάσο ήταν διαμελισμένος από κάποια μαχαίρια κάποιων χασάπηδων που ήθελαν τη χαρά να τον τεμαχίσουν με τα χέρια τους, διηγούμενοι το λόγο που ο μεγάλος ζωγράφος χάρισε τον πίνακα στην Ελλάδα.
Θα ήθελα πολύ γι’ αυτόν τον «διαμελισμό» του Πικάσο να κατηγορήσω όποιον τοποθέτησε τον πίνακα όπως τον τοποθέτησε ή τον καλό χωροφύλακα που έσπευσε να τον αρπάξει και να τον βάλει στη θέση του σαν να ήταν χαρτί υγείας που έπεσε από το ράφι του super market ή και τον ίδιο τον υπουργό που πήρε μέρος στην παράσταση κακοποίησης του Πικάσο. Θα ήθελα πολύ για το «διαμελισμό» αυτό του Πικάσο να μπορέσω να κατηγορήσω τους παραπάνω, όπως κάνουν οι περισσότεροι, αλλά δεν μπορώ. Για τη συμπεριφορά απέναντι σ’ ένα ανεκτίμητο έργο τέχνης δεν φταίνε οι παραπάνω ή δεν φταίνε μόνο αυτοί. Φταίνε και πολλοί άλλοι.
Φαντάζομαι έναν φοιτητή της Σχολής Καλών Τεχνών -όχι χωροφύλακα- να κόβει την καλημέρα στον Πικάσο, αφού πρώτα ο μεγάλος ζωγράφος τού είχε ζωγραφίσει έναν πίνακα που τον παρέδωσε ως εργασία στο πανεπιστήμιο για να πάρει άριστα! Να του κόβει την καλημέρα όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί είχε γίνει η δουλειά του και θεώρησε ότι δεν χρειαζόταν άλλο τον Πάμπλο. Σε τέτοια κοινωνία ζούμε.
Για τη συμπεριφορά απέναντι στο έργο τέχνης, αντί να κατηγορήσουμε το χωροφύλακα, ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Πώς συμπεριφερόμαστε στο διπλανό μας και τι αξία του δίνουμε, ώστε να δώσουμε αξία και στον Πικάσο; Πόσο θα μας ένοιαζε που έπεσε κάτω ο πίνακας του Πικάσο εάν δεν ακούγαμε ότι εκτιμάται στα 50 εκατομμύρια ευρώ; Πόσοι ξέραμε τον Πικάσο μέχρι χθες που έπεσε ο πίνακάς του και σήμερα μεμφόμαστε το χωροφύλακα για τον τρόπο που έπιασε τον πίνακα; Τι αξία θα είχε ο Πικάσο για τους περισσότερους από εμάς εάν οι πίνακές του δεν έκαναν πολλούς παράδες; Πώς θα συμπεριφερόμασταν στον Πικάσο εάν τον είχαμε ζωντανό δίπλα μας, εάν ακόμη δεν είχε πολλούς παράδες, εάν ακόμη δεν ήταν διάσημος και το μόνο που μπορούσε να κάνει για μας θα ήταν να μας χάριζε έναν πίνακα για να τον παραδώσουμε ως εργασία στη Σχολή Καλών Τεχνών ή για να κοσμήσει το σπίτι μας; Πώς άραγε; Πώς;
Κ. Νότνολ