Ξεκινάμε να τραγουδάμε την «Αθανασία» σε μουσική του Μάνου Χατζηδάκη και σε στίχους του Νίκου Γκάτσου. Μία κοπέλα από την ομήγυρη τραγουδάει μεγαλοφώνως. Παρατηρώ ότι μου ακούστηκε η λέξη «Αναστασία», αντί για «αθανασία». Την επόμενη φορά το επιβεβαιώνω.
«Τι ζητάς Αναστασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
ποια παράξενη θυσία η ζωή να σου χρωστά
Ήρθαν διψασμένοι Κροίσοι, ταπεινοί προσκυνητές
κι απ’ του κήπου σου τη βρύση δεν τους πότισες ποτές»!
– Αθανασία λέει το τραγούδι κι όχι Αναστασία, της λέω.
– Το ήξερα μωρέ. Κόμπλαρα εξαιτίας σου και μπερδεύτηκα. Αφού το ξέρω καλά το τραγούδι. Είναι από τα αγαπημένα μου.
Ότι το ξέρει καλά είναι σίγουρο γιατί το τραγούδησε απ’ έξω. Το ότι πάλι πίστευε ότι ο ποιητής απευθυνόταν σε κάποια Αθανασία κι όχι στην «αθανασία» κι αυτό είναι σίγουρο. Δεν τη ρώτησα αν στο μυαλό της είχε την Αγία Αθανασία του Αιγάλεω.
Σ.