Πώς γίνεται αυτοί που δεν τους φτάνουν τα χρήματα που παίρνουν οι σχολικές καθαρίστριες ούτε για τα μηνιάτικα τσιπουράκια τους, να θέλουν να τα κάνουν ακόμα λιγότερα μειώνοντας τις ώρες της εργασίας των σχολικών καθαριστριών και να επικαλούνται γι’ αυτό το γεγονός ότι παίρνουν μερικά ψίχουλα λίγες ακόμα άνεργες; Και γιατί τότε, προκειμένου να παίρνουν ακόμα περισσότερες άνεργες λίγα ακόμα ψίχουλα, να μην κάνουμε τις συμβάσεις των σχολικών καθαριστριών δίωρες;
Πώς γίνεται αυτοί που δεν θα έκαναν καμία έκπτωση στα τσιπουράκια τους, να θέλουν να κάνουν έκπτωση στο μισθό των σχολικών καθαριστριών; Πώς γίνεται να θεωρούν φυσιολογικό τελικά το γεγονός ότι οι σχολικές καθαρίστριες δουλεύουν πλήρες ωράριο, προκειμένου να καθαριστούν τα σχολεία, ουσιαστικά δηλαδή δουλεύουν όσο ακριβώς δούλευαν με λιγότερα χρήματα;
Πώς γίνεται να θεωρούν φυσιολογικό να εργάζονται οι σχολικές καθαρίστριες σαν σκλάβες με την ελπίδα ότι κάποτε θα βρεθεί και γι’ αυτές μία θέση στον ήλιο, που αυτή η θέση δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια σύμβαση αορίστου χρόνου;
Πώς γίνεται αυτοί που δεν μπορούν αν δεν κάνουν διακοπές και εκδρομές δέκα, είκοσι και πενήντα φορές το χρόνο, να μιλούν με τέτοια φυσικότητα για το μοίρασμα της φτώχειας των σχολικών καθαριστριών ως το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου;
Ε τι να κάνουμε, λένε, αφού το κράτος δεν μας δίνει χρήματα. Να αντιδράσετε, είναι η απάντηση. Και μέχρι να βρεθεί λύση, όσοι διαχειρίζονται τις τύχες των σχολικών καθαριστριών και άλλων εργαζόμενων, να προσπαθήσουν να ζήσουν ένα χρόνο με τα χρήματα και στις συνθήκες που ζούνε αυτές για να μην λένε όσα λένε με αυτήν την ευκολία που τα λένε. Εκτός και αν θεωρούν τον εαυτό τους άξιο, ενώ τις σχολικές καθαρίστριες όχι.
Δημ. Θ.