«Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής». Έτσι ξεκινάει το ποίημα και οι περισσότεροι θυμούνται από τη μελοποίηση μόνο τον πρώτο στίχο της πρώτης στροφής. Μπορεί να ξέρουν ολόκληρο το τραγούδι, αλλά αυτόν τον πρώτο στίχο θυμούνται.
Ξεχνούν την τελευταία στροφή, την ομορφότερη, την πιο αληθινή…
«Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα ‘χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες».
Και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες!
Σαν σήμερα έφυγε ο ποιητής.
Κ. Νότνολ