Έχει πολλές ημέρες που τριγυρνάει στο μυαλό μου. Για την ακρίβεια από την πρώτη ημέρα που διάφοροι σταυρωτήδες για μία ακόμα φορά έπιασαν τις πέτρες στα χέρια και το μόνο που τους συγκράτησε για να μην τις πετάξουν ήταν το γεγονός ότι είναι θρασύδειλοι και φοβήθηκαν το γεγονός ότι ο νόμος ακόμη δεν επιτρέπει σε επίδοξους και αυτόκλητους τιμωρούς να δράσουν ατιμώρητα.
Ακούγοντας λοιπόν σούρουπο Μεγάλης Τρίτης στη διαπασών το τροπάριο της Κασσιανής για να μην ακούω τις κραυγές των κανιβάλων, σκέφτομαι πόσοι κανίβαλοι, από αυτούς που σήκωσαν όλες αυτές τις ημέρες τις πέτρες και επειδή δεν μπορούσαν να τις πετάξουν με τα χέρια τους τις πέταξαν με τα στόματά τους, θα ακούν με κατάνυξη αυτή τη στιγμή το αριστούργημα της βυζαντινής μουσικής χωρίς ποτέ να ενδιαφέρθηκαν να μάθουν τι ακούνε.
Αμαρτιών μου τα πλήθη
και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει,
ψυχοσώστα Σωτήρ μου;
Μη με την σήν δούλην παρίδης,
Ο αμέτρητον έχων το έλεος.
Κ. Νότνολ