Καθώς, εξαιτίας της πανδημίας, είμαι κλεισμένος στο σπίτι μπροστά στο κινητό τηλέφωνο για να κάνω μάθημα αφού από τον υπολογιστή κάνει μάθημα ο αδερφός μου και με μια πολιτεία να αρνείται να προσλάβει καθηγητές για να μειωθεί ο αριθμός των μαθητών ανά τάξη γιατί κάτι τέτοιο κοστίζει, με μια πολιτεία που προσλαμβάνει υγειονομικούς με το σταγονόμετρο γιατί κι αυτοί κοστίζουν, με μια πολιτεία που σε τέτοιες συνθήκες στέλνει συνεργεία να μας κόψουν το ρεύμα και αφήνει τις τράπεζες να μοιράζουν απειλές κατάσχεσης, με μια πολιτεία που δεν δέχεται να πάρει κανένα ουσιαστικό μέτρο γιατί τα μέτρα κοστίζουν, με μια πολιτεία που τα μόνα που μοιράζει απλόχερα μέσα στην πανδημία είναι κλήσεις για παραβίαση των μέτρων και ξύλο σε όσους τολμάνε να διαμαρτυρηθούν και αυτή η πολιτεία μου λέει ότι θα με βάλει να κάνω μάθημα καλοκαιριάτικα, λες και εγώ φταίω για την πανδημία και για το ότι εκείνη δεν δίνει φράγκο ούτε για την παιδεία ούτε για την υγεία, αισθάνομαι πολύ απλά ότι μου κάνει μπούλινγκ, αισθάνομαι σαν εκείνον τον φοιτητή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης που τον τραβούσαν από τα πόδια με το κεφάλι του να σέρνεται στο τσιμέντο ή σαν τον άλλον τον φοιτητή από το ίδιο Πανεπιστήμιο, τον οποίον παλαιότερα τον είχε κάνει μαύρο στο ξύλο μια ζαρντινιέρα.
Έτσι αισθάνομαι από τη στιγμή που άκουσα ότι θα πρέπει να βράζω στην αίθουσα διδασκαλίας μέσα στον Ιούλιο για να πληρώσω εγώ την ανεπάρκεια της πολιτείας και την άρνησή της να δώσει πέντε δεκάρες για την υγεία και την παιδεία. Αισθάνομαι επιπλέον πως η πολιτεία προσπαθεί να με κάνει να μισήσω το σχολείο και να αισθανθώ την τάξη μου σαν φυλακή.
Ραφαήλ Βασιλειάδης