Βλέποντας συνεχόμενες σκηνές βίας αντιλαμβάνεσαι ότι παρακολουθείς το απότοκο μιας παρηκμασμένης κοινωνίας, στην οποία επιβιώνουν τα σκατά και οι φελλοί, στην οποία έχει κυριαρχήσει η διδασκαλία του «άρπα για να φας και κλέψε για να έχεις», στην οποία σου μαθαίνουν επιχειρηματικότητα αντί για ποίηση. Γιατί μας παραξενεύει η βία; Όσο πιο μεγάλο τενεκέ προσπαθείς να κάνεις τον άνθρωπο μέσα από την εκπαίδευση, από τα Μέσα Ενημέρωσης, από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, προκειμένου να τον χειραγωγήσεις, τόσο πιο κτηνώδη συμπεριφορά θα βλέπεις από αυτόν.
Πόσο παράξενη μπορεί να φαίνεται η βία σε μια παρηκμασμένη κοινωνία, σε μια κοινωνία που ο ίδιος φέρεσαι σαν γαϊδούρι στον διπλανό σου κι ας έχει γίνει ο διπλανός σου θυσία για σένα; Πόσο παράξενη μπορεί να φαίνεται η βία σε μια παρηκμασμένη κοινωνία που γίνεσαι τετραπέρατος για τα δικά σου θέλω, ενώ παριστάνεις τον χαζό για τα θέλω του διπλανού σου; Πόσο παράξενη μπορεί να είναι η βία σε μια παρηκμασμένη κοινωνία που έχεις μόνο την έγνοια του εαυτού σου και όχι απλά δεν αισθάνεσαι την έγνοια του διπλανού σου, αλλά ούτε που τον ακούς όταν σου την φωνάζει!
Πόσο παράξενη μπορεί να φαίνεται η βία σε μια κοινωνία που μια δημοσιογράφος (ο Θεός να την κάνει δημοσιογράφο) η οποία διέκρινε τα συναισθήματα και τις σκέψεις του Μποτσέλι από το βλέμμα του, γιατί η καλή δημοσιογράφος δεν ήξερε ότι είναι τυφλός, λογόκρινε (όχι έκρινε μιας και το δικαίωμα της κριτικής το έχουν όλοι) μια άλλη δημοσιογράφο η οποία έχει ταυτιστεί με την ιστορία της τηλεόρασης, μια δημοσιογράφο που είναι σίγουρα μεταξύ των λίγων που κατέχουν το αντικείμενο; Πόσο παράξενη μπορεί να φαίνεται η βία σε μια παρηκμασμένη κοινωνία που δημοσιογράφοι για ένα κομμάτι ψωμί θα μπορούσαν να λογοκρίνουν ακόμα και τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, ωσάν μέλη επιτροπών λογοκρισίας άλλων εποχών;
Ραφαήλ Βασιλειάδης