Οι άνθρωποι ή κάποιοι άνθρωποι μπορεί να σε αντιμετωπίζουν ως Θεό γιατί πραγματικά πιστεύουν ότι είσαι Θεός; Όχι βέβαια. Είναι άλλο να σε εκτιμάνε, να σε αγαπάνε, να κρέμονται από τα χείλη σου, να επιζητούν την παρουσία σου και άλλο πράγμα να σε αντιμετωπίζουν σαν Θεό. Αν σε αντιμετωπίζουν σαν Θεό, κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Το κάνουν απλά και μόνο γιατί είναι βολικό. Σε αντιμετωπίζουν σαν Θεό γιατί θέλουν να σου φερθούν όπως συμπεριφέρονται στο Θεό. Τη μια στιγμή σταυροκοπιούνται και την άλλη στιγμή βλαστημάνε. Μετά τραβάνε μια εξομολόγηση και φτου κι από την αρχή. Παρακαλούν τον Θεό, αλλά κάνουν πράγματα που τον προσβάλλουν. Γι’ αυτό σε αντιμετωπίζουν κι εσένα σαν Θεό. Είναι βολικό αυτό. Μπορούν να σε κανιβαλίσουν και να είναι ήσυχοι γιατί θα συμπεριφερθείς σαν Θεός και θα τους συγχωρήσεις.
Οι άνθρωποι δεν παρασταίνουν άλλους ανθρώπους ως Θεούς για καλό. Είναι βολικοί οι άνθρωποι που τους ανεβάζουν στο επίπεδο του Θεού, γιατί στην πραγματικότητα τους ανεβάζουν στο ικρίωμα και είναι απόλυτα σίγουροι ότι θα τους βασανίσουν, θα τους ταλαιπωρήσουν, θα τους εκμεταλλευτούν, θα τους κρεμάσουν κι εκείνοι όχι μόνο δεν θα βγάλουν άχνα, αλλά θα συγχωρήσουν κιόλας τους σταυρωτήδες τους. Είναι κάποιοι που αγανακτούν από αυτήν την ανθρώπινη συμπεριφορά και φωνάζουν ότι θέλουν να τους συμπεριφέρονται σαν σε ανθρώπους και όχι σαν σε Θεούς, επειδή είναι άνθρωποι και έχουν ανάγκη από ανθρωπιά και όχι από ύμνους. Στην περίπτωση αυτή δεν είναι βολικοί κι έτσι εγκαταλείπονται γιατί ο κόσμος δεν θέλει ανθρώπους αλλά Θεούς, Θεούς χωρίς ανάγκες, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς θέλω. Θεούς που θα μας δίνουν όποτε θέλουμε και θα τους στέλνουμε στο διάολο όποτε δεν τους χρειαζόμαστε.
Ανθρωπάκια αναβαθμίζουν σε Θεούς όσους θέλουν να τους εκμεταλλευτούν. Επειδή με ρώτησες για τον Μάγια, βγάλε από το μυαλό σου ότι έφυγε εξαιτίας ερωτικής απογοήτευσης. Τέτοιοι άνθρωποι ερωτεύονται σφοδρά και τους ανθρώπους (πώς άλλωστε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;), αλλά είναι τόσο ερωτευμένοι με τον κόσμο ολόκληρο, ώστε όσο σφοδρή κι αν είναι μια ερωτική απογοήτευση θα την ξεπεράσουν. Όσο για τα ποιήματα που σου φάνηκαν γελοία, θα σου πω ότι προορίζονταν για συγκεκριμένη γυναίκα και σίγουρα της άρεσαν, όπως άρεσαν σ’ εμάς τα άλλα. Εκείνα που προορίζονταν για συγκεκριμένη γυναίκα δεν τα έγραψε για να τα κρίνουμε εμείς. Τα έγραψε για να τα κρίνει εκείνη ή καλύτερα για να της εκφράσει αυτό που αισθανόταν για εκείνην, όπως εκείνη θα ήθελε να το ακούσει ή όπως εκείνη θα μπορούσε να το καταλάβει. Μακάρι όλοι να μπορούσαμε να χαμηλώσουμε όταν χρειάζεται και να γράψουμε όπως εκείνος. Χαμήλωσε… ε; «Από ψηλά δεν ζωγραφίζονται τα όνειρα. Δεν διακρίνεται η αλήθεια».
Ο Μάγια δεν έφυγε από ερωτική απογοήτευση. Η ερωτική απογοήτευση ξεπερνιέται. Η απογοήτευση δεν ξεπερνιέται. Στις ανθρώπινες σχέσεις συμβαίνει να παύουμε να είμαστε ερωτευμένοι με κάποιον. Δύο άνθρωποι συμπορεύονται ερωτικά όσο ταιριάζουν. Μετά δεν έχει νόημα. Δεν ήταν αυτό το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι η απογοήτευση που δεν έχει να κάνει με ερωτικό πάθος. Για να σου το πω πιο πεζά και να το καταλάβεις, είναι αυτό ακριβώς που πολύ εκφραστικά φαίνεται στο βλέμμα του Μελ Γκίμπσον όταν στο ρόλο του Ουάλας ανακαλύπτει πως πίσω από το κλειστό κράνος αυτού που πήρε μέρος στη μάχη εναντίον τους είναι ένας συμπατριώτης του, ένας προδότης. Και μετά αφήνει τον εαυτό του στο έλεος του Θεού. Δεν σκοτώνει καν τον προδότη, ενώ θα μπορούσε, αλλά αντίθετα αφήνεται στο έλεος του Θεού και του εχθρού.
Οι άνθρωποι δεν σε κάνουν Θεό για καλό. Για να σε εκμεταλλευτούν χωρίς να έχουν συνέπειες, το κάνουν. Και τότε έρχεται η απογοήτευση. Φοβερή απογοήτευση. Σου συμπεριφέρονται ακριβώς όπως φέρονται στο Θεό. Εκεί που σε ευχαριστούν για την ύπαρξή σου και τη μεγάλη σου δόξα, εκεί που σε δοξολογούν και ενώ τους λες ότι δεν έχεις ανάγκη από ευχαριστίες ή δοξολογίες, αλλά έχεις ανάγκη από μία και μόνη «καλημέρα», αυτήν τη ριμάδα που ο Μάνος τραγούδησε τόσο ωραία, αυτήν την «πες την κι ας πέσει χάμω», σου κόβουν και την καλημέρα! Πόσες φορές να καταπιείς τέτοιες απογοητεύσεις; Πόσες φορές να έχεις το κουράγιο να τριγυρίσεις με εκείνο το ρημάδι το φανάρι ψάχνοντας για άνθρωπο; Μην τον αδικείς καταλογίζοντάς του ερωτική απογοήτευση. Δεν ήταν αυτό. Δεν είχε το κουράγιο να ξαναπιάσει το φανάρι και να ξαναβγεί στο δρόμο ψάχνοντας. Και μην παιδεύεις το μυαλό σου σκεπτόμενος πως θα έπρεπε να συμπεριφερθεί αλλιώς, γιατί τότε δεν θα ήταν αυτός που ήταν και ούτε εμείς θα τον αγαπούσαμε τόσο πολύ.
Ααααα! Και μη ξεχνάς! Όταν τους φωνάζεις ότι είσαι άνθρωπος, τότε από Θεό σε υποβιβάζουν σε ανθρωπάκι. Άνθρωπο δεν θέλουν να σε αφήσουν με τίποτε. Δεν τους βολεύεις σαν άνθρωπος. Όταν τους φωνάζεις ότι είσαι άνθρωπος, θυμούνται όλα τα στραβά και τα ανάποδά σου και σε κατρακυλούν όσο πιο γρήγορα μπορούν στο Έρεβος, για να φτιάξουν κάποιον άλλο Θεό που θα τον κάψουν στην πυρά όταν έρθει κι εκείνου η ώρα και μετά θα τον κρίνουν γιατί σήκωσε άγκυρα επειδή δεν μπορούσε πια να τους βλέπει, να τους ακούει και να τους ανέχεται. Αν ακόμη δεν με καταλαβαίνεις διάβασε τον «Μάρτιν Ίντεν». Θα σε βοηθήσει να καταλάβεις. Γιατί ο «Μάρτιν Ίντεν» ήταν το πιο ωραίο του έργο! Όχι βέβαια του Μάγια. Θέλω να σου πω τελικά ότι η ερωτική απογοήτευση δεν είναι η χειρότερη απογοήτευση που μπορεί να σου τύχει.
Κ. Νότνολ