Καλοκαίρι έφτασε, τα σπίτια άρχισαν να βράζουν και καθώς το βράδυ η θερμοκρασία πέφτει, άφησα ανοιχτά τα παράθυρα προκειμένου να δροσίσει. Το πρωί στις 6:30 ανοίγοντας την πόρτα του υπνοδωματίου και περιμένοντας να με «χτυπήσει» η δροσιά, με «χτύπησε» κατακέφαλα η βρωμιά! Το σπίτι βρωμοκοπούσε.
Δεν κάλεσα κανέναν αρμόδιο να έρθει να διαπιστώσει τη δυσοσμία, αφού θα ήταν πολύ πιθανό να χαρακτηριστώ και ονειροπαρμένος. Ακόμη πονάει το κεφάλι μου από την πρωινή δόση δυσοσμίας. Σκέφτομαι πως κι αν ακόμα μύριζε και δεν ήταν ιδέα μου, δεν χρειαζόταν να ειδοποιήσω κάποιον, αφού κάποια «πατάτα» θα έκανε κάποιος εργαζόμενος και βρωμούσε.
Καθώς η θερμοκρασία άρχισε να ανεβαίνει ραγδαία, αναρωτιέμαι αν θα μπορούμε να αφήνουμε τα παράθυρά μας ανοιχτά ή αν θα μας ρωτήσουν οι αρμόδιοι γιατί δεν ανοίγουμε τα κλιματιστικά αντί να ανοίγουμε τα παράθυρα. Ίσως θα πρέπει σ’ αυτόν το δήμο να φοράμε μάσκες και μέσα στα σπίτια μας κι όχι μόνο έξω και μάλιστα να φοράμε αντιασφυξιογόνες μάσκες. Άραγε ο δήμος θα εξασφαλίσει χορηγία για να αγοράσουμε αντιαασφυξιογόνες μάσκες ή θα πρέπει να τις πληρώσουμε από την τσέπη μας, γιατί η μύτη της διοίκησης του δήμου, καλυμμένη από τη χορηγία, δεν αισθάνεται τη δυσοσμία;
Χαρίλαος Ταπαρίδης