Εκδήλωση γενοκτονία “Παναγία Κρεμαστή”
5η ενότητα
Γενοκτονία και ξεριζωμός των Ελλήνων του Πόντου
Καθώς ο νέος Ελληνο-τουρκικός Πόλεµος µαίνεται και το ελληνικό εκστρατευτικό σώµα προελαύνει προς την Άγκυρα, ο Κεµάλ συνεχίζει τους διωγµούς στον Πόντο µε µεγαλύτερη ένταση. Στήνονται στις πόλεις του Πόντου τα διαβόητα „έκτακτα δικαστήρια ανεξαρτησίας“, που καταδικάζουν και εκτελούν. Οι διαµαρτυρίες και οι εκκλήσεις από τον Πόντο, αλλά και από τις ποντιακές οργανώσεις του εξωτερικού, µένουν χωρίς αποτέλεσµα. Επί της ουσίας κανείς δεν πρόκειται να παρέµβει. Ο Ποντιακός Ελληνισµός θα αφεθεί αβοήθητος στον εξανδραποδισµό και την προσφυγιά.
Οι Έλληνες του Πόντου, γύρω στα 1914, ανέρχονταν σε πάνω από 700.000 ανθρώπους. Από αυτούς υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 350.000 – δηλαδή το 50% – ήταν τα ανθρώπινα θύµατα της Ποντιακής Γενοκτονίας µεταξύ 1914-23. Ο επίλογός της θα γραφτεί µε τη Συνθήκη της Λοζάνης (του 1923) για την αναγκαστική ανταλλαγή των πληθυσµών µεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Ο βίαιος ξεριζωµός από τον Πόντο θα ολοκληρωθεί µε την αναγκαστική προσφυγιά των επιζώντων της τραγωδίας. Κανείς Πόντιος δεν αποµένει στην ιστορική του πατρίδα, εκτός από όσους είχαν εξισλαµιστεί ανά τους αιώνες. Ένα τµήµα των Ελλήνων Ποντίων καταφεύγει στις γειτονικές σοβιετικές δηµοκρατίες, ενώ η πλειονότητά τους µεταφέρεται στην ελληνική Μακεδονία και Θράκη. Οι Έλληνες πρόσφυγες που ήλθαν µόνο από τον Πόντο στην Ελλάδα ανέρχονται, κατά τους υπολογισµούς της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών, σε 325.000 έως 400.000 άτοµα.
Η γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο, όπως και εκείνη των Αρµενίων αλλά και µικρότερων λαών της Μικράς Ασίας, υπήρξε το αποτέλεσµα της ανάγκης της τουρκικής αστικής τάξης να ιδρύσει το δικό της έθνος-κράτος µε κάθε κόστος. Σε αυτό το πλαίσιο εντασσόταν η απόφαση των Τούρκων εθνικιστών να επιλύσουν το εθνικό πρόβληµα του νέου τους κράτους µέσα από τη φυσική εξαφάνιση γηγενών εθνοτήτων. Στην περίπτωση των χριστιανικών λαών, Ελλήνων και Αρµενίων, αυτό συνεπαγόταν γενοκτονία και υποχρεωτική έξοδο των επιζώντων, ενώ στην περίπτωση των µουσουλµανικών λαών, όπως οι Κούρδοι, αυτό µεταφράστηκε σε πολιτική βίαιης τουρκοποίηση εντός της, νεοϊδρυθείσας, τουρκικής επικράτειας. Οι µεγάλες δυνάµεις της εποχής όχι µόνο ανέχτηκαν τα εγκλήµατα που διαπράττονταν επικαλούµενες υποκριτικά την ουδετερότητα, αλλά σε πολλές περιπτώσεις ήταν εκείνες που τα υποδαύλιζαν, για χάρη των δικών τους οικονοµικών και πολιτικών συµφερόντων στην ευρύτερη περιοχή.
Η οριστική, η πραγµατική δικαίωση για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισµού – όπως και για τις γενοκτονίες όλων των άλλων λαών παντού στη Γη – θα έρθει µόνο όταν πάψουν οι πόλεµοι και τα συµφέροντα που τους προκαλούν. Όταν όλοι οι λαοί αδελφωµένοι θα παλεύουν για την κοινή προκοπή τους, χωρίς µίση και ανταγωνισµούς. Και ο Ποντιακός Ελληνισµός αποτελεί παράδειγµα προς µίµηση από αυτήν την άποψη, γιατί παρά τις καταστροφές που υπέστη, παρά τον απέραντο πόνο και την προσφυγιά, µπόρεσε να ορθοποδήσει, µπόρεσε να προκόψει στην Ελλάδα και να κρατήσει τις ιδιαίτερες παραδόσεις και την ιστορία του.
Εκπληκτική εκδήλωση για τη γενοκτονία από το Σύλλογο Ποντίων Ευόσμου «Παναγία Κρεμαστή»
«Ο Σύλλογός μας αγκαλιάζει τους πρόσφυγες και τους ξεριζωμένους όπου γης»
“Βίαιη εκτόπιση ή εξολόθρευση ολόκληρων λαών προς εξυπηρέτηση οικονοµικών συμφερόντων”
“Οι Κύπριοι ξεριζώθηκαν για τους ίδιους ακριβώς λόγους που ξεριζώθηκαν οι Έλληνες του Πόντου”
“Τους Σύριους τους ξεσπιτώνουν για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ανατολίας”