Υπάρχει πέρασμα για την έξοδο ,όταν φτάνει κανείς σε τέλμα;
Όταν καταλήγει κάποιος στο τέλος του δρόμου ,βάσει λογικής ολοκληρώνει την πορεία του. Όμως η ολοκλήρωση μιας διαδρομής δε σημαίνει απαραίτητα πως πέτυχε το στόχο του, κάποιες φορές η ολοκλήρωση αντί να τον φέρει στην επιτυχία τον φτάνει σε αδιέξοδο. Συμπερασματικά «τέλος» μπορεί να σημαίνει από τη μια ολοκλήρωση και από την άλλη αδιέξοδο.
Όσο αφορά το αδιέξοδο. Εκείνη τη στιγμή του δίνεται η δυνατότητα να απεγκλωβιστεί από αυτό είτε γυρνώντας προς τα πίσω ,είτε αναζητώντας κάποια διέξοδο. Οι πιθανότητες για την επίτευξη του δεύτερου είναι σημαντικές ,όπως και ο κίνδυνος. Κίνδυνος για ποιο πράγμα;
Όταν κάποιος αναζητά περιπαθώς να ξεφύγει από μια κατάσταση είθισται να στρέφει την προσοχή του σε κάτι άλλο ,παλιό ή καινούργιο,– το οποίο ίσως και να μην έχει να του προσφέρει κάτι – με αυτό τον τρόπο κάνει το λάθος να εγκλωβιστεί εκ νέου σε μια άλλη κατάσταση, «βαπτίζοντας» την διέξοδο. Αυτός είναι και ο κίνδυνος.
Επειδή συνήθως τα αδιέξοδα βρίσκονται στο μυαλό, δύναται κάποιος να παραμείνει μέσα σε αυτά και σιγά-σιγά να τα «γκρεμίσει» μόνος του, χωρίς τη βοήθεια κανενός, στο δικό του ρυθμό, έχοντας συνείδηση και αντιλαμβανόμενος πως όταν και αν τα ξεπεράσει μπορεί να έρθει μπροστά σε κάποιο άλλο. Δεν είναι ορισμένο από κάποιον Θεό ή κάποια ανώτερη δύναμη το πότε το μυαλό θα παύσει να εγκλωβίζει τους εαυτούς και τις ψυχές μας, γιατί πολύ απλά εμείς το καθορίζουμε, φτάνει να μη φοβηθούμε να έρθουμε σε επαφή με αυτό.
Δεν είναι ,όμως, διόλου εύκολο. Ίσως γιατί το μυαλό μας είναι το μόνο «μέρος» που νιώθουμε την ασφάλεια πως οι σκέψεις μας μάς ανήκουν ,αλλά ταυτόχρονα είναι και αυτό που μας προκαλεί τις μεγαλύτερες ανασφάλειες.
Και οι δύο εναλλακτικές τοποθετούν κάποιον σε μια διαδικασία που ίσως να χρειαστεί να εγκαταλείψει όνειρα και στόχους, μα προπάντων τον έλεγχο.
Τι γίνεται με εκείνους που δεν αντέχουν την ιδέα πως δεν τους ανήκει η διαχείριση της ζωής τους; Που φοβούνται την απώλεια του ελέγχου; Που ασκούν ασυνείδητα και συνειδητά πίεση στους εαυτούς; Που θυμώνουν με τον κόσμο γιατί πολύ απλά υπάρχει και μπορεί και τους επηρεάζει;
Οι ψυχίατροι το ερμηνεύουν ως Διαταραχή Ελέγχου των Παρορμήσεων, ενώ ποιητές τους ονομάζουν «ελεύθερα πνεύματα».
Η αλήθεια, όπως συνηθίζεται, βρίσκεται στο ενδιάμεσο. Από τη μια το να μένει κάποιος «φυλακισμένος» στα παιχνίδια του ίδιου του μυαλού δεν είναι υγιές, καθώς φθείρει και φθείρεται, απομακρύνει και απομακρύνεται, χάνει και χάνεται.
Από την άλλη όμως είναι τόσο όμορφο να βλέπεις ανθρώπους που δεν τους πειράζει να φθείρονται, να απομακρύνονται και να χάνονται φτάνει που ξέρουν πως μπορούν να θεραπευτούν, να δεθούν και ξαναβρεθούν ,όποτε το θελήσουν. Θέλουν αυτοί να καθορίζουν και έχουν δίκιο γιατί η μόνη περιουσία που έχουμε από τη γέννηση ως το θάνατο είναι ο εαυτός μας.
Όταν οι συγκύριες θέλουν να μας αποδείξουν το αντίθετο, τότε οφείλουμε να έρθουμε σε σύγκρουση με αυτές και όχι με τον εαυτό μας. Ακόμα κι αν υπερισχύουν η απογοήτευση και η ανάγκη για απομόνωση, συνεχίζεις -έστω και από συνήθεια- γιατί η ψυχή δεν έχει τέλος.
Δεν είναι ρομαντισμός, είναι στεγνός ρεαλισμός να μπορείς να διαχωρίσεις το πότε πρέπει και μπορείς να συνεχίσεις, και πότε θες απλώς να παραιτηθείς.
Άλλωστε εσύ διαλέγεις που θα εστιάζεις κάθε φορά.
Charles