«Τα φαινόμενα αυτά της εγκληματικότητας καθώς και οι άνθρωποι αυτοί καμία σχέση δεν έχουν ούτε με το οργανωμένο φοιτητικό κίνημα, ούτε προφανώς βρίσκουν καταφύγιο στο πανεπιστήμιο λόγω της ύπαρξης ασύλου», σημειώνει στην απάντησή της προς τα ΜΜΕ η φοιτήτρια M. M. που δέχθηκε επίθεση από τοξικομανή την Τρίτη, μέσα στο χώρο του ΑΠΘ. «Στη Ροτόντα, τη Ναυαρίνου, το Δενδροπόταμο, σε πολλές γειτονιές της Θεσσαλονίκης, που δεν υπάρχει άσυλο, το πρόβλημα είναι εξίσου οξυμένο. Η λύση λοιπόν δεν θα δοθεί καταργώντας περισσότερες δημοκρατικές ελευθερίες των φοιτητών, το δικαίωμά μας να αγωνιζόμαστε ενάντια στη χαμοζωή που θέλουν να μας επιβάλουν», σημειώνει, με αφορμή τα όσα ακούστηκαν για ακόμη μια φορά, μετά την επίθεση εις βάρος της, για το πανεπιστημιακό άσυλο.
Ολόκληρη η απάντηση:
«Είμαι η φοιτήτρια η οποία πρόσφατα δέχτηκε επίθεση σε χώρο που ΑΠΘ από έναν τοξικομανή. Είναι αλήθεια πως η κατάσταση στο Πανεπιστήμιό μας εδώ και καιρό είναι οξυμένη, όσον αφορά τη διακίνηση ναρκωτικών και της εγκληματικότητας. Γίνεται στους χώρους μας εκτεταμένη χρήση και διακίνηση, δραστηριοποιούνται διάφορες εγκληματικές ομάδες και άρα κυκλοφορούν τοξικοεξαρτημένοι, ”dealers” και γενικότερα άνθρωποι που συνδέονται με φαινόμενα βίας και παραβατικότητας. Το τελευταίο κυρίως διάστημα έχει ανοίξει από κυβέρνηση και τα υπόλοιπα κόμματα μια συζήτηση η οποία συντονισμένα αναπαράγεται από τα ΜΜΕ και προσπαθεί να ταυτίσει τα υπαρκτά αυτά φαινόμενα με την αγωνιστική δραστηριότητα των Φοιτητικών Συλλόγων, να μας πείσει δηλαδή ότι υπεύθυνοι για αυτή την κατάσταση είμαστε οι ίδιοι οι φοιτητές και ότι η λύση θα δοθεί με την κατάργηση του άσυλου και την είσοδο της Αστυνομίας στα Πανεπιστήμια.
Η πραγματικότητα όμως είναι τελείως διαφορετική: Την ευθύνη φέρουν η κυβέρνηση καθώς και οι προηγούμενοι οι οποίοι με τις πολιτικές τους έχουν φέρει και μονιμοποιήσει την υποχρηματοδότηση στα Πανεπιστήμια, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα οι σχολές μας να ρημάζουν, οι σπουδές μας να υποβαθμίζονται, επιχειρήσεις να αλωνίζουν μέσα στο Πανεπιστήμιο, να λυμαίνονται τη φοιτητική μέριμνα, να κόβουν και να ράβουν προγράμματα σπουδών, να βάζουν όρια στην επιστημονική έρευνα. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση και την επίθεση κατά των δικαιωμάτων μας πατάει η πάγια στόχευση όλων όσοι μας τσακίζουν τη ζωή, να κατασυκοφαντήσουν και να βάλουν στο χέρι το οργανωμένο φοιτητικό κίνημα, ώστε τελικά να καταργήσουν το άσυλο και να υλοποιήσουν ανενόχλητοι τα σχέδιά τους.
Τα φαινόμενα αυτά της εγκληματικότητας καθώς και οι άνθρωποι αυτοί καμία σχέση δεν έχουν ούτε με το οργανωμένο φοιτητικό κίνημα ούτε προφανώς βρίσκουν καταφύγιο στο Πανεπιστήμιο λόγω της ύπαρξης ασύλου. Στη Ροτόντα, τη Ναυαρίνου, το Δενδροπόταμο, σε πολλές γειτονιές της Θεσσαλονίκης, που δεν υπάρχει άσυλο, το πρόβλημα είναι εξίσου οξυμένο. Η λύση λοιπόν δεν θα δοθεί καταργώντας περισσότερες δημοκρατικές ελευθερίες των φοιτητών, το δικαίωμά μας να αγωνιζόμαστε ενάντια στη χαμοζωή που θέλουν να μας επιβάλουν. Αν θέλει όντως η πολιτεία να κάνει κάτι στην κατεύθυνση επίλυσης του προβλήματος, ας ξεκινήσει αυξάνοντας τη χρηματοδότηση για τα ιδρύματα στο ύψος των αναγκών μας. Ας προσλάβει μόνιμο προσωπικό φύλαξης με ευθύνη του Πανεπιστημίου, χωρίς security και εργολαβίες. Ας αποκαταστήσει το φωτισμό στους χώρους του Πανεπιστημίου, ας μεριμνήσει για δομές ψυχαγωγικών, αθλητικών, πολιτιστικών δραστηριοτήτων προκειμένου να μπορούμε να αξιοποιούμε δημιουργικά τον ελεύθερό μας χρόνο στις σχολές μας. Να επιβάλουν εξοντωτικές ποινές στους ναρκέμπορους.
Τέλος, να σταματήσουν να καλλιεργούν την ανοχή του λαού και της νεολαίας προβάλλοντας εντελώς αντιεπιστημονικά επιχειρήματα περί ευεργετικής χρήσης της κάνναβης ή αποπροσανατολιστικούς διαχωρισμούς σε σκληρά και μαλακά ναρκωτικά! Να ενισχύσουν τις δομές ενημέρωσης, πρόληψης, θεραπείας και επανένταξης, τα στεγνά προγράμματα απεξάρτησης. Όχι, δεν είναι προοδευτική η ψυχαγωγική χρήση της κάνναβης, δεν είναι εκσυγχρονισμός η νομιμοποίησή της. Προοδευτικό και εκσυγχρονιστικό είναι να μπορούμε να σπουδάζουμε, να δουλεύουμε και να ζούμε με σύγχρονους όρους και δικαιώματα και μάλιστα να μπορούμε να τα διεκδικούμε όταν αυτά αμφισβητούνται».