«Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία…
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία».
Μόνο η «Πρέβεζα» σου έρχεται στο μυαλό όταν μέσα στη νύχτα λαμβάνεις ένα κείμενο παρελκυστικό, το οποίο όμως ο συγγραφέας του το θεωρεί πολύ φυσιολογικό. Ώρες ολόκληρες σκέφτεσαι τι αηδίες διαβάζεις! Γέμισε όμως ο τόπος με τέτοιους τύπους που όχι μόνο δεν λένε να πεθάνουν από αηδία για να διασκεδάσουν κι εμάς σ’ αυτήν τη διαρκή κηδεία, αλλά μένοντας ζωντανοί θέλουν να μας επιβάλουν τις αηδίες τους σαν απολύτως φυσιολογικές για να λέγονται και για να ακούγονται! Ντρέπονται στο τέλος οι αηδίες, αλλά όχι τα στόματα που τις ξεστομίζουν!!
Σ.