Την Καθαρά Δευτέρα πάντα ξυπνούσαμε πολύ πρωί για να ταξιδέψουμε στο χωριό, όπου μας περίμενε ο θείος μας με τα υλικά για να φτιάξουμε το χαρταετό. Πλέον πουλούσαν έτοιμους χαρταετούς, αλλά το πέταγμα του χαρταετού ήταν μια ιεροτελεστία. Για να τον πετάξουμε έπρεπε πρώτα να τον φτιάξουμε και για να μπορέσει να πετάξει έπρεπε να τον φτιάξουμε καλά. Ο σκελετός, η ουρά, τα ζύγια. Άλλες φορές πετούσε ο χαρταετός και άλλες όχι. Κάποιες φορές πετούσε αφού κάναμε προσθαφαιρέσεις στην ουρά και στα ζύγια, κάποιες άλλες δεν πετούσε ούτε με αυτές τις παρεμβάσεις.
Ήταν μεγάλη επιτυχία να πετάξει ο χαρταετός που φτιάξαμε εμείς. Γύρω μας άλλα παιδιά που προσπαθούσαν να πετάξουν τους χαρταετούς που εκείνα έφτιαξαν. Μερικές φορές δεν είχε αέρα και τρέχαμε με τον χαρταετό για να του δώσουμε ύψος ώστε να μπορέσει να πετάξει. Όταν ο χαρταετός έμενε στον αέρα, άρχιζε ο συναγωνισμός ποιανού ο χαρταετός θα φτάσει πιο ψηλά. Αυτό το τελευταίο δεν είχε μεγάλη σημασία. Το βασικό ήταν να πετάξει ο χαρταετός για να κοιτάξουμε ψηλά. Γιατί όποιος δεν πέταξε ποτέ του χαρταετό, δεν κοίταξε ποτέ του ψηλά!
Καλή Σαρακοστή.
Σ.